Maandag 12 juli We liggen in een schilderachtig vissershaventje in Händelöp, een eilandje iets zuid-oostelijk van Västervik waar ik de vorige blog eindigde. Tussentijds hebben we -als beloofd door onze Duitse gidsen Greti & Harm- ons scherenparadijs gevonden oostelijk van het eiland Björkö. Een prachtig eiland, bewoond door 1 familie en een klusjesman. De familie boert naar traditie om ambacht, omgeving en leefwijze te behouden voor het nageslacht. Tegelijk is de boer taxichauffeur tussen alle eilanden en het vasteland. Vol bewondering kijken we hoe hij tegen de 20 knoop pal langs rotsen scheert om zijn vracht veilig aan de overzijde te brengen. Het is landschappelijk ongeëvenaard met prachtige huisjes, grotendeels vakantiewoningen, hier en daar een ander schip, maar verder vooral rust en verlatenheid en natuur: indrukwekkende rotspartijen, helder water, naald- en loofbos en indrukwekkende roofvogels die de andere beesten de stuipen op het lijf jagen: je hoort ze aan komen zweven omdat andere dieren alarm slaan. Tel daar nog bij op dat Feie en ik tijdens het peilen van de ankergrond in de Zeus een beest hoorden dat het geluid maakt 'alsof je hard je neus ophaalt' en je realiseert je hoever je van Nederland bent. Afijn, 's avonds bleek het ook in het paradijs duchtig te kunnen waaien en moesten we verkassen naar de overzijde nadat we aan lager wal -eerder op de dag nog hoger wal- wat te dicht bij de rotsen waren gekomen. Aan deze zijde was het zo mogelijk nog mooier en na nog tot een uur of 11 in de kuip te hebben gelezen -Saskia nu helemaal verslingerd aan de Graaf van Montecristo- gingen we voldaan te kooi. De volgende ochtend bracht het inmiddels bekende zomerse weer; sinds de storm in Orth medio juni hebben we geen regen van betekenis gehad; het dek is dan ook volledig uitgedroogd en wordt door ons meermalen per dag geputst. [Hanno, kijk maar eens uit naar een mooie partij Iroko...] Het werd een dag van zwemmen en Björkö bezoeken en heerlijk niksen. Zelfs de kinderen die normaal meer warm lopen voor speeltuinen, krabben en vriendinnen waren zeer tevreden met dit landschappelijk schoon en de mogelijkheid tot zwemmen. Onvervaard springt Lidewijde van het puntje van de boeg. Ook de volgende dagen verlopen volgens dit patroon waarbij ik nog wat gesprongen naden dicht en proppen in het dek zet (ach, toch nog een rotte plek deze winter over het hoofd gezien in het voordek en deze uitgestoken en daarna zo goed en zo kwaad als het gaat met het beschikbare instrumentarium gedicht met een stukje mahonie -het enige behalve vuren wat ik aan boord heb -doen we later nog over. (En bij dit alles ruimschoots het eigen record 'hoe besmeur ik mezelf en het schip met sikaflex' breek...) Ondertussen blijft het stoeien met het Zweeds Meteorologisch Instituut: eerder al hadden onze Zweedse kennissen hun ergernis niet onder stoelen of banken gestoken en bekend dat ze zich vooral verlaten op de Deense en Noorse weersdiensten. Nu kunnen wij daar geen gebruik van maken wegens gebrek aan internet. Dus roepen we de kustwacht op; kanaal 23 Västervik. Althans: dat denken we, zo doe je dat immers ook in Nederland -voor zover nodig: de kustwacht zendt daar zo frequent uit dat je niks hoeft te missen. Hier riepen we dus per marifoon Västervik op. "Coastguard, this is vessel Kittiwake, doe you read me over?" Stilte aan de andere kant van de antenne. In de herhaling dus. "Yes", komt een aarzelende Zweed krakend door de ether, "this is Radio Stockholm'. Verbluft kijken Saskia en ik elkaar aan: de weerman komt zelf aan de lijn. "Hello radio Stockholm, could you give us an up to date wheather forecast for the next 24 hours, please". Volgt een bericht over de wind, maar het is drukkend weer dus we willen graag weten of er onweer op komst is. "Will there be thunder?" vraagt Saskia. "Eh, yes", klinkt het na enige aarzeling. "I think so". "You think so"? informeren wij met enige vertwijfeling. "Yes, I think this evening will be sunny, and tomorrow morning maybe a bit cloudy, but later it will be sunny again, I think." Ah, daar zit de kneep. "No", zegt dus Saskia, "I meant thunderstorms, not sunny". "Oh, yes I see" antwoordt de nasale, onverstoorbare Zweed met geheel eigen logica, "I don't think we heard anything about thunderstorms here, so I guess there won't be any. Dan krachtiger: "no, no thunderstorms at the coast, maybe only on the main land". De volgende ochtend worden we gewekt door gedonder uit een inktzwarte lucht. We liggen gelukkig redelijk beschut nadat we weer van het anker geslagen waren -prut en zeegras is niks voor een cqr-anker. Bovendien lekt het dek maar op twee plekken:-) Als de buien zijn overgetrokken, varen we tussen de scheren naar Loftahammer om te bunkeren; het noordelijkste punt van onze reis op 57° 58' nog wat". Daarna -vanwege de onweersdreiging- binnendoor naar Händelöp. Op dit eilandje liggen twee haventjes: een op de zuidoostpunt die voornamelijk voor de visserij is maar wel op de kaart staat aangegeven. Een tweede aan de noordkant; deze staat alleen -met het nodige enthousiasme- beschreven in onze Duitse gids. Dit is weer een spannend stukje: door een smal, onbetond geultje met aan weerszijde onderwaterrotsen langs het eiland varen, om uiteindelijk in een idyllisch plaatsje te komen waar we voor het even idyllische bedrag van 30 kronen de nacht doorbrengen. De enige service is dan ook een afvalemmer en een brievenbus maar dat is ook meer dan voldoende op dit moment. Vandaag 13/7 zijn we weer terug in Västervik omdat er voor de komende nacht zware onweersbuien uit het zuiden afkomstig over zullen trekken. Maar nu eerst: weer lekker luieren aan het zwembad:-)